Hester Be
Hester studeert kunstgeschiedenis en filosofie. Ze is dol op architectuur en niet weg te slaan van haar schetsboeken. In haar tekeningen en schilderijen onderzoekt ze de positie van de geesteswetenschapper, de verhouding tussen mens en omgeving, en welke rol kunst en architectuur daarin kunnen spelen. Afgelopen jaar heeft ze de kunstprijs van Humanities Matter gewonnen.
Nieuw Leven
Nieuw leven, 2019-2020, Olieverf op board, 24×30 cm.
Als kunsthistorica is mij opgedragen om naar het verleden te kijken, treurend over alles wat verdwenen is, wakend over alles wat nog bestaat. Tegelijkertijd is te zien hoe buiten, aan de andere kant van een glazen wand waar ik niet doorheen kom, iets nieuws ontstaat, en wat graag zou ik mee willen helpen aan de opbouw van een nieuwe wereld.
Op de foto’s die ik tijdens het maakproces heb gemaakt, is te zien hoe het schilderij is opgebouwd. Ik heb mij laten inspireren door de vijftiende-eeuwse Vlaamse schilderkunst, waarin men op een glad paneel een enorm gedetailleerd realisme kon worden bereikt. Daarvoor is het wel nodig om een schilderij in lagen op te bouwen, aangezien sommige kleuren verf transparant zijn en andere niet. Zo heb ik Athena’s jurk eerst in een lichter en dekkender blauw geschilderd met alle plooien er al in, waarna ik een laag zeer transparant ultramarijnblauw eroverheen heb gezet.
In de galerij hieronder is het maakproces te zien.
Jurk en Tuin
Jurk, 2020, Oostindische inkt, gekleurde inkt en goud- en zilverinkt op papier, 34,5×27 cm.
Tuin, 2020, Oostindische inkt en aquarelpotlood op papier, 27×34,5 cm.
Sommige mensen zijn van mening dat een mens niet werkelijk hoeft te reizen om zichzelf in geestelijke behoeften te voorzien, maar dat het volstaat om thuis te blijven en vooral veel te lezen, en wanneer het nodig is, via het internet alsnog aan de andere kant van de wereld te belanden. Maar dan worden de grenzen, musea en universiteit van de ene op de andere dag daadwerkelijk gesloten. Met een hamstervoorraad aan herinneringen trek ik mij terug in een veilige hortus conclusus, afgesloten van de buitenwereld, een buitenwereld die ik noodgedwongen naar binnen haal, en om mij heen projecteer. Maar is het nog diezelfde wereld? Nee, alle kleur, al het tastbare, dat is verdwenen.
Of ik trek mij terug in mijn kamer en borduur alle plaatsen die belangrijk voor mij zijn op een jurk, om de wereld op deze manier te kunnen dragen. De echte wereld zal ik er niet terug mee winnen, nu vormt het landschap niet meer een weerspiegeling van de buitenwereld, maar van de wereld binnen mij.
Verduistering
Verduistering, 2020, Pastel- en contékrijt op blauwgrijs papier, 50×65 cm.
Het is maart, en zonder dat ik het weet ben ik door een poort heen een andere wereld binnengestapt. Ik dwaal door een stad die langzaam maar zeker in een onherbergzaam landschap verandert, want elke deur die ik tegenkom blijkt op slot. Wat verlang ik naar de poort die mij terug moet voeren naar waar ik vandaan kom! Maar ook die lijkt dicht, en het lijkt wel alsof de poort boven het landschap zweeft, zichtbaar maar onbereikbaar. Daaromheen verzamelen zich alle plaatsen die niet langer toegankelijk zijn: theaters, musea, de universiteit, de horeca, als een stad van het verlangen die boven de aarde hangt en het een schaduw werpt over het landschap. In de verte is wat meer licht te zien, maar hoe lang zal het duren om daar te komen?